Chocobellen

Na een middagwandeling keerde Nea samen met haar trouwe viervoeter terug in haar appartement op de 24e verdieping. Het was buiten vrij koud geweest waardoor haar handen wat blauw waren aangelopen. Ook haar kin was wat zuurstofarm gekleurd. Ze vond het ideale omstandigheden om eens lekker warme chocolademelk op te warmen. Ze had nog een pak staan die ze ooit eens bij de Aldi had gekocht die inmiddels enkele maanden over datum was.

Dat kon Nea echter niets schelen: ze schonk de inhoud van een mok chocomelk in een pannetje en warmde het op. Ze was niet zo'n voorstander van magnetrons sinds ze ontdekt had dat er een verbod op magnetrons zou zij geweest in de laatste jaren van de Sovjet Unie. Terwijl ze zo achter het fornuis stond te kijken naar het opwarmende bruine vocht begon opeens haar creativiteitsbewustzijn actief te worden.

Binnen enkele seconden begon de chocomelk te koken en ontstonden er bellen uit de pan die als bellenblaasbellen omhoog bewogen. Sommige barstten uiteen tegen de afzuiger en anderen bewogen zich vanuit de keuken de rest van de woonkamer in.

Het spattende effect beviel Nea niet waardoor ze ze onbreekbaar maakte. Er kwam een oneindige stroom van chocobellen uit de pan die al snel van haar appartement een soort bellenbak maakte, alleen dan van zwevende chocobellen. Ze sprong er doorheen en stootte de ballen alle kanten op, die als kaatsballen tegen het raam, de TV of het schilderij aankwamen.

Ze bedacht zich opeens dat het wel eens een goed idee zou kunnen zijn om de bellen twee keer zo klein te maken omdat ze ze dan meteen in haar mond kon krijgen: en zo gebeurde het ook. Met veel plezier at ze zo de ene chocobel na de andere op. Haar hond blafte blij en pakte zo ook de nodige chocobel mee.

Met dank aan de Animaatjes voor het bellenplaatje